Чӣ як бача омода нишон дод, нест, вақт ба хомӯш шим худ, ва аллакай як хурӯс оид ба пур нест. Хуб, дӯстдухтари ҷавон албатта зебо ҳастанд, маҳз ҳамин тавр ва бояд амиқтар кашида шаванд. Ҳамзамон, алоқаи ҷинсӣ мунтазам кофӣ набуд ва ҷавонон тасмим гирифтанд, ки харони худро васеъ кунанд ва алоқаи ҷинсӣ бо аналӣ кунанд.
Ҳар як мард дер ё зуд мехоҳад ҷасади худро дар мақъад чӯҷа часпонад. Ва як бор кӯшиш кард, ӯ ҳеҷ гоҳ аз он даст намекашад. Бубинед, бача ҳатто хари духтаронро лесид, то онҳоро даргиронад ва эҳсоси онҳоро бадтар кунад. Албатта, иваз кардани ғарқ кардани болти ӯ дар байни харкурра ва даҳон боиси садо ва лангу дар тӯбҳо мегардад. Ва дар он ҷо ва дар он ҷо шумо мехоҳед, ки ба қадри имкон амиқтар ворид кунед. Ҳамин тавр, фоҳишаҳое, ки дар хар медиҳанд, бештар аз ҷониби нисфи мардони ҷомеа талабот доранд. Аз ин рӯ, ман БАРОИ ин гуна фароғати байни дӯстдорон ҳастам.